De moderne windmolens worden meestal aangeduid met de term windturbines. Deze windturbines worden ingezet voor het opwekken van zogenaamde duurzame (groene) elektriciteit. Hoewel ook steeds meer particulieren een eigen windturbine aanschaffen ziet men ze vooral gegroepeerd in het landschap staan. Dergelijke groepen windturbines worden windparken of windmolenparken genoemd en leveren elektriciteit aan het commerciële energienetwerk.
Om een windturbine optimaal te laten werken en dus het meeste rendement te behalen is er uiteraard voldoende wind nodig die bovendien ook regelmatig waait. In Nederland staat er doorgaans voldoende wind om windturbines in werking te zetten. Met name aan de kust en op grote open vlakke stukken land worden daarom steeds vaker windturbines neergezet.
Er zijn twee soorten windturbines te onderscheiden namelijk: de windturbine met een horizontale as en de variant waarbij de as in een verticale stand is geplaatst. Beide types hebben zowel voor- als nadelen en worden dan ook op verschillende plaatsen neergezet.
Het voordeel van een windturbine met een horizontale as is dat er maar een lage windsnelheid hoeft te zijn om de rotorbladen in beweging te brengen en dus energie op te wekken. De windturbine met de verticale as daarentegen heeft wat meer wind nodig maar is weer minder gevoelig voor de verandering van windrichting dan de horizontale windturbine. Verticale windturbines zijn daarom uitermate geschikt om te gebruiken op een hoog gebouw of een woontoren. De horizontale windturbines lenen zich echter beter voor plaatsing in windmolenparken.
Beide types windturbines werken nagenoeg gelijk en kan de werking vergeleken worden met die van een dynamo op een fiets. Doordat de rotorbladen in beweging worden gezet wordt de as eveneens bewogen. Deze zet door middel van tandwielen of speciale elektronica deze beweging om in elektriciteit.
